postarałem się i żwawo napisałem drugą część pilotażowego odcinka opowiadania "Amator". Zauważyłem, że historia detektywa Olafa i jego nie do końca udanej kariery wzbudziła spore zainteresowanie. Dlatego szybko, jak na mnie, daję Wam zakończenie pierwszej sprawy. Kolejne będą wkrótce. Kiedy dokładnie? Tego nie wiem. Zależy to też od Waszego zainteresowania. Jak będziecie czytać, lajkować, komentować i udostępniać to przyspieszycie pojawienie się kolejnego odcinka. Zapraszam do czytania!
Jak ktoś nie czytał jeszcze pierwszej części to zapraszam tutaj: Amator cz.1
Amator
Kamil Bednarek
Mimo tego, że nie musiałem zrywać się skoro świt to i tak
ciężko było zwlec dupę z łóżka. Zazwyczaj nie mam z tym problemu, ale jak
trzeba zrobić coś ważnego to jak na złość. Wsiadłem w auto przed jedenastą i
pojechałem do Manufaktury. Centrum handlowe stworzone w starych halach
fabryczny, genialny pomysł i chociaż fanem zakupów nie jestem, a fanem tłumów
ludzi w szczególności, to jednak to miejsce ma swój klimat. Zaparkowałem i
połaziłem trochę po strefie z fastfoodami. Niczego tam nie jadłem, ale wolałem
dobrze rozpoznać teren działań. Zabrałem ze sobą okulary z wbudowanym aparatem.
Wyglądam w nich jak debil, ale przynajmniej nie widać kiedy robię zdjęcia czy
nagrywam film. Wiedziałem, że w tym wypadku nadadzą się idealnie. W uchu miałem
słuchawkę, która połączona była z mikrofonem kierunkowych. To urządzenie
pozwalało mi podsłuchiwać z dalszej odległości i prawie całkowicie redukowało
szumy. Przy okazji też wszystko nagrywało. Cieszyłem się jak dziecko, że mogłem
to wszystko wykorzystać w takiej sprawie. Do tej pory okularami robiłem zdjęcia
fajnym laskom, a podsłuchiwałem dla zabawy. Musiałem się trochę nakombinować
żeby usiąść w miejscu, z którego rozchodził się widok na wszystkie wejścia. Gdybym
miał obserwować murzyna to byłoby łatwiej, ale niestety tyle szczęścia nie
miałem. W Łodzi grubych, łysiejących facetów z wąsem trochę jest, więc i
zadanie trudniejsze. Miałem jednak wybitną pamięć do twarzy i wiedziałem, że
kiedy się pojawi, będę wiedział, że to on.
Mieszanka
zapachów tego jedzenia i harmider jaki panował wokół sprawiły, że zaczynało mi
się robić niedobrze, ale, na moje szczęście, nie przyjechałem za wcześnie i nie
musiałem długo czekać. Kiedy tylko nasz obiekt pojawił się na ruchomych
schodach wiedziałem, że to on. Miał na sobie jeansy i luźne polo. W ręku niósł
czarną saszetkę. Zrobiłem zdjęcie czy dwa i starałem się wypatrzeć gdzie siada.
Okazało się, że na razie nie usiadł nigdzie, bo najechało się szkolnych
wycieczek i wszystko pozajmowały. Stanął w kolejce do McDonald’s. Skierowałem w
jego stronę mikrofon, tak na wszelki wypadek, ale z nikim nie rozmawiał.
Usłyszałem za to, że brał powiększony zestaw, składający się z podwójnego
wieśmaka, największych frytek i nie mniejszej coli. Pomyślałem, że taka dieta
niedługo go wykończy, ale szybko pojawił się inny problem, który mi te myśli z
głowy wytrącił. Obserwowany zauważył, że tylko przy stoliku gdzie siedziałem
były wolne miejsca. Jak tylko wybrałem miejsce to odgoniłem gówniarstwo żeby mi
nie przeszkadzało i udawałem, że w skupieniu czytam książkę. Zacząłem się
stresować i to coraz mocniej, wraz z każdym metrem pokonywanym przez grubego.
Lazł tutaj do mnie z tą tacą pełną żarcia i ani myślał się zatrzymać. Pozostało
mi tylko liczenie na to, że usiądzie bez pytania i nie będę musiał podnosić
wzroku znad książki. Oczywiście szlak trafił całe liczenie kiedy tylko był dwa
kroki ode mnie.
- Przepraszam - powiedział grubym głosem. - Wolne koło pana?
- Tak, wolne - odpowiedziałem spoglądając tylko kątem oka.
Usiadł i zaczął swój obiad, a może drugie śniadanie, dla sprawy to nie miało znaczenia. Zerknąłem na niego na moment tylko po to żeby cyknąć fotkę, bo wiedziałem, że Marta mi nie uwierzy na słowo. Byłem wściekły i jednocześnie przerażony. Pierwsze poważne zlecenie i siedzę sobie obok obiektu, który miałem dyskretnie śledzić. Byłem przekonany, że koleś nie jest aż tak głupi żeby mnie nie skojarzyć jak będę za nim łaził przez następne dwa dni. Marta mówiła, że bystry nie jest, ale aż tak głupich to chyba nie przyjmują do pracy z tajemnicą państwową! Żarł błyskawicznie. Dosłownie pochłaniał kęsy kanapki, zakąszał garścią frytek i zapijał colą. Nie był to przyjemny widok, ale przynajmniej szybko skończył. Wysiorbał resztki coli z kubka i poszedł, zostawiając cały syf na stoliku. Nie miałem wyboru i musiałem ruszyć za nim.
- Przepraszam - powiedział grubym głosem. - Wolne koło pana?
- Tak, wolne - odpowiedziałem spoglądając tylko kątem oka.
Usiadł i zaczął swój obiad, a może drugie śniadanie, dla sprawy to nie miało znaczenia. Zerknąłem na niego na moment tylko po to żeby cyknąć fotkę, bo wiedziałem, że Marta mi nie uwierzy na słowo. Byłem wściekły i jednocześnie przerażony. Pierwsze poważne zlecenie i siedzę sobie obok obiektu, który miałem dyskretnie śledzić. Byłem przekonany, że koleś nie jest aż tak głupi żeby mnie nie skojarzyć jak będę za nim łaził przez następne dwa dni. Marta mówiła, że bystry nie jest, ale aż tak głupich to chyba nie przyjmują do pracy z tajemnicą państwową! Żarł błyskawicznie. Dosłownie pochłaniał kęsy kanapki, zakąszał garścią frytek i zapijał colą. Nie był to przyjemny widok, ale przynajmniej szybko skończył. Wysiorbał resztki coli z kubka i poszedł, zostawiając cały syf na stoliku. Nie miałem wyboru i musiałem ruszyć za nim.
Oczywiście
poszedł na parking. I to nie parking, na którym ja zaparkowałem, ale na ten po
drugiej stronie Manufaktury. No bo przecież nie mogłem mieć szczęścia.
Najgorsze było to, że drugi raz zacząłem panikować. I to w przeciągu kwadransa!
Jak bardzo ucieszyłem się kiedy w kieszeni znalazłem lokalizatory GPS. Nie
byłem pewny czy je wziąłem, ale na szczęście wziąłem. Pozostało tylko podejść
do auta naszego obiektu i podłożyć mu urządzenie. Okazało się, że jeździł
granatowym Passatem. Naprawdę? Wsiadł wrzucając saszetkę na siedzenie pasażera.
Kiedy montował panel od radia podkradłem się i podpiąłem mu pluskwę. Niemal
przy tym nie zginąłem, bo żwawo ruszył na wstecznym. Udało mi się jednak
odskoczyć za samochód zaparkowany obok i chyba mnie nie zauważył. Zaraz
włączyłem śledzącą aplikację na swoim smartfonie. Szybko złapało sygnał.
Biegiem ruszyłem do mojego auta i, cały czas spoglądając na ekran, pojechałem
śladami Passata. Gnał jak szalony, więc bez GPSa pewnie i tak bym go zgubił.
Zatrzymał się pod Ogrodem Botanicznym. Nadgoniłem ile mogłem i udało mi się
zobaczyć jak wchodzi przez bramę na teren ogrodu. Biegiem kupiłem bilet i
zgrzany jak świnia po maratonie poszedłem alejkami za nim. Była późna wiosna,
więc widoki były wspaniałe. Wykorzystałem te moje szpiegowskie okulary i
cyknąłem kilka fotek, którymi miałem zamiar pochwalić się na instagramie. Na
szczęście nie zapomniałem po co tam przyszedłem i w porę zauważyłem kiedy mój
obiekt zajął miejsce na ławce zaraz obok uroczej mamy z dzieckiem. Kobieta
miała średniej długości blond włosy, była szczupła i całkiem ładna. Siedziała
obok wózka spacerowego, w którym gumowym dinozaurem bawił się może dwuletni
chłopczyk. Zająłem miejsce ławkę dalej i udawałem, że jestem zajęty telefonem,
a w rzeczywistości wyciągnąłem w ich stronę mikrofon. Zrobiłem kilka zdjęć
kobiecie i dziecku, tak na wszelki wypadek. Okazało się, że się znają i od razu
zaczęli rozmowę. Facet wyciągnął dzieciaka z wózka i posadził sobie na
kolanach.
- Teraz jest tutaj najładniej - zaczął mężczyzna.
- Tak, masz rację, tato - odparła kobieta. - Pamiętam jak chodziliśmy tutaj z mamą kiedy byłam mała.
- To były czasy - uśmiechnął się do małego. - A teraz ty tutaj zabierasz Bartka. Dobrze was widzieć.
- Chciałeś się spotkać. Coś się stało?
- No właśnie muszę ci coś powiedzieć zanim opowiem o tym mamie - posmutniał. - Miałem już iść na emeryturę, ale wiesz, że w agencji nie ma wielu doświadczonych pracowników i będę musiał odbyć jeszcze jedną podróż. Nie mogę powiedzieć dokąd lecę, ani na jak długo, ale do tego pewnie przywykłaś przez tyle lat.
- Nigdy nie mogłeś nam nic powiedzieć.
- Takie rozkazy, też żałowałem, że nie mogłem nic opowiedzieć o tych wyjazdach. Niestety takie są wytyczne i nie mogę ich złamać, bo to naraziłoby też was. Wyjeżdżam jutro.
- I jeszcze nic nie powiedziałeś mamie?! - aż podskoczyła na ławce.
- Nie miałem odwagi…
- Phi! Co to za pretekst?! Jedziesz zaraz do domu i wszystko mówisz mamie - pacnęła go w kolano.
- Wiem, że to konieczne, ale ona nie będzie zadowolona.
- Pomarudzi i jej przejdzie. Wie jaką masz pracę, więc i tę ostatnią misję zaakceptuje. Zresztą długo się na ciebie gniewać nie będzie, najwyżej do powrotu - uśmiechnęła się.
Pogadali jeszcze trochę i facet się zwinął. Pojechał prosto do domu, tak jak mu radziła córką. Ja w tym czasie wysłałem do Marty krótką wiadomość.
„Obiekt jutro wyjeżdża na misję, wiesz coś o tym?”
Błyskawicznie odpisała.
„Nie ma teraz żadnych wyjazdów. Wziął kasę za papiery i chce uciec. Pilnuj go!”
Pilnowałem, a jakże. Pojechałem za nim pod dom. Przysłuchiwałem się rozmowie z żoną i nie dowiedziałem się absolutnie nic nowego. Siedziałem w ogrodzie z mikrofonem przytkniętym do szyby, bo, jak się okazało, mój sprzęt ma trudności z wyłapywaniem dźwięków zza ściany. Miałem farta, że nie mieli psa. Po kilku dobrych godzinach słuchania odgłosów telewizji i ciszy, jaka zapanowała między małżonkami, mało nie dostałem zawału. Ktoś zostawił telefon na parapecie w oknie, pod którym siedziałem. Jak to zadzwoniło to odskoczyłem od ściany. Szybko się jednak zreflektowałem, że może to być coś ważnego i wróciłem na miejsce. Odebrał mój obiekt i natychmiast wyszedł przed dom żeby rozmowa nie dotarła do uszu żony. Niestety ja też niewiele słyszałem. Mikrofon wyłapywał tylko to co mówił cel moich obserwacji. Tego co odpowiadał mu głos w słuchawce już nie chwytał.
- Reszta jest bezpieczna - powiedział do telefonu. - Dostaniecie ją dzisiaj, jak tylko wsiądę do samolotu.
…
- Pieniądze wpłacisz na konto, które ci podam. Gotówki już mi nie potrzeba.
…
- Będę punktualnie.
- Teraz jest tutaj najładniej - zaczął mężczyzna.
- Tak, masz rację, tato - odparła kobieta. - Pamiętam jak chodziliśmy tutaj z mamą kiedy byłam mała.
- To były czasy - uśmiechnął się do małego. - A teraz ty tutaj zabierasz Bartka. Dobrze was widzieć.
- Chciałeś się spotkać. Coś się stało?
- No właśnie muszę ci coś powiedzieć zanim opowiem o tym mamie - posmutniał. - Miałem już iść na emeryturę, ale wiesz, że w agencji nie ma wielu doświadczonych pracowników i będę musiał odbyć jeszcze jedną podróż. Nie mogę powiedzieć dokąd lecę, ani na jak długo, ale do tego pewnie przywykłaś przez tyle lat.
- Nigdy nie mogłeś nam nic powiedzieć.
- Takie rozkazy, też żałowałem, że nie mogłem nic opowiedzieć o tych wyjazdach. Niestety takie są wytyczne i nie mogę ich złamać, bo to naraziłoby też was. Wyjeżdżam jutro.
- I jeszcze nic nie powiedziałeś mamie?! - aż podskoczyła na ławce.
- Nie miałem odwagi…
- Phi! Co to za pretekst?! Jedziesz zaraz do domu i wszystko mówisz mamie - pacnęła go w kolano.
- Wiem, że to konieczne, ale ona nie będzie zadowolona.
- Pomarudzi i jej przejdzie. Wie jaką masz pracę, więc i tę ostatnią misję zaakceptuje. Zresztą długo się na ciebie gniewać nie będzie, najwyżej do powrotu - uśmiechnęła się.
Pogadali jeszcze trochę i facet się zwinął. Pojechał prosto do domu, tak jak mu radziła córką. Ja w tym czasie wysłałem do Marty krótką wiadomość.
„Obiekt jutro wyjeżdża na misję, wiesz coś o tym?”
Błyskawicznie odpisała.
„Nie ma teraz żadnych wyjazdów. Wziął kasę za papiery i chce uciec. Pilnuj go!”
Pilnowałem, a jakże. Pojechałem za nim pod dom. Przysłuchiwałem się rozmowie z żoną i nie dowiedziałem się absolutnie nic nowego. Siedziałem w ogrodzie z mikrofonem przytkniętym do szyby, bo, jak się okazało, mój sprzęt ma trudności z wyłapywaniem dźwięków zza ściany. Miałem farta, że nie mieli psa. Po kilku dobrych godzinach słuchania odgłosów telewizji i ciszy, jaka zapanowała między małżonkami, mało nie dostałem zawału. Ktoś zostawił telefon na parapecie w oknie, pod którym siedziałem. Jak to zadzwoniło to odskoczyłem od ściany. Szybko się jednak zreflektowałem, że może to być coś ważnego i wróciłem na miejsce. Odebrał mój obiekt i natychmiast wyszedł przed dom żeby rozmowa nie dotarła do uszu żony. Niestety ja też niewiele słyszałem. Mikrofon wyłapywał tylko to co mówił cel moich obserwacji. Tego co odpowiadał mu głos w słuchawce już nie chwytał.
- Reszta jest bezpieczna - powiedział do telefonu. - Dostaniecie ją dzisiaj, jak tylko wsiądę do samolotu.
…
- Pieniądze wpłacisz na konto, które ci podam. Gotówki już mi nie potrzeba.
…
- Będę punktualnie.
Dla mnie
oznaczało to dwie rzeczy. Po pierwsze musiałem poinformować Martę o tym co
zamierza zrobić obiekt, a po drugie prawdopodobnie czekała mnie nieprzespana
noc. Wyskoczyłem z ogrodu i wróciłem do auta. Napisałem do Marty.
„Dzisiaj w nocy wylatuje. Przed chwilą dzwonili do niego. Ma też coś komuś przekazać”
Odniosłem wrażenie, że ona siedzi z telefonem w dłoni, bo już za kilka sekund dostałem odpowiedź.
„Włącz GPS w telefonie ode mnie. Przygotuj się na akcję”
„Jaką akcję?”
„Grubą. Jeśli jesteś fanem kina akcji to ci się spodoba”
„Jestem detektywem a nie komandosem!”
„Ta praca to nie szukanie białych nietoperzy ;)”
Miała rację i w teorii byłem tego świadomy, ale w rzeczywistości chyba wolałem zacząć od śledzenia zdradzających małżonków niż od jakiejś strzelaniny tajnych służb. Pozostała mi tylko nadzieja, że nie będę musiał używać mojego Glocka. Zresztą musiałem po niego podjechać do domu. Czujnik GPS działał, więc jeśli tylko obiekt wsiadłby do samochodu i gdzieś się wybrał to wiedziałbym o tym. Problem byłby tylko wtedy, gdyby poszedł pieszo. Kurwa. No oczywiście, że mogłem to przewidzieć! Koleś siedział obok, zamiast to jemu podrzucić ten czujnik to go przyczepiłem do auta. A jak on tam pojedzie jakąś taksówką? A jak po niego przyjadą? A jak ma inny samochód? Jaki ja jestem głupi! Moja historia miała się toczyć inaczej, miałem być jak Sherlock! Miało nie być zagadki, której bym nie rozwiązał, a tutaj robię taką wpadkę! Musiałem coś wymyślić i to w błyskawicznym tempie. Miałem jeszcze jeden czujnik. Pozostały mi dwie opcje, jeśli chciałem pojechać do domu po broń. Mogłem albo w jakiś sposób podrzucić mu nadajnik, albo szybko popędzić do mieszkania, wziąć broń i liczyć na cud, że w tym czasie koleś nigdzie nie wyjdzie. Obydwa wyjścia były tak samo do dupy i obydwa opierały się wyłącznie na szczęściu. Wreszcie zdecydowałem co zrobię i napisałem do Marty.
„Muszę go mieć na oku, nie pojadę do domu po broń”
Nie spała, tak jak się spodziewałem, i natychmiast dostałem odpowiedź.
„A po co ci broń?”
„Miałem się przygotować na akcje przecież”
„No ale chyba nie chciałeś strzelać?! Coraz bardziej wydaje mi się, że miałam rację z tym powitaniem J”
Sprawa się rozwiązała. Tylko bym się wygłupił wyskakując z klamką. A jakbym jeszcze przy okazji zgubił tego gościa to już w ogóle byłbym ugotowany. Podrzuciłem małą kamerkę koło drzwi wejściowych. Naszła mnie refleksja kiedy ją montowałem. Zawsze chciałem mieć swój dom, tak jak oni, a przecież gdyby mieszkali w bloku to nie byłbym w stanie podsłuchać rozmów w domu, siedzieć pod ich oknem. Zaczynałem doceniać tę moją kawalerkę na ósmym piętrze. Wróciłem po cichu do samochodu, gdzie miałem jeszcze herbatę w termicznym kubku. Całe szczęście, bo wiosna wiosną, maj majem, ale w nocy tak ciepło nie było. Włączyłem podgląd i odchyliłem sobie fotel. Oczywiście musiało mi się przymknąć oko. Normalnie kładłem się spać koło północy, a była już druga, więc organizm nie wytrzymał. Na szczęście facet jechał własnym samochodem, a przynajmniej ruszał nim z pod domu, i obudził mnie uruchamianym silnikiem.
„Dzisiaj w nocy wylatuje. Przed chwilą dzwonili do niego. Ma też coś komuś przekazać”
Odniosłem wrażenie, że ona siedzi z telefonem w dłoni, bo już za kilka sekund dostałem odpowiedź.
„Włącz GPS w telefonie ode mnie. Przygotuj się na akcję”
„Jaką akcję?”
„Grubą. Jeśli jesteś fanem kina akcji to ci się spodoba”
„Jestem detektywem a nie komandosem!”
„Ta praca to nie szukanie białych nietoperzy ;)”
Miała rację i w teorii byłem tego świadomy, ale w rzeczywistości chyba wolałem zacząć od śledzenia zdradzających małżonków niż od jakiejś strzelaniny tajnych służb. Pozostała mi tylko nadzieja, że nie będę musiał używać mojego Glocka. Zresztą musiałem po niego podjechać do domu. Czujnik GPS działał, więc jeśli tylko obiekt wsiadłby do samochodu i gdzieś się wybrał to wiedziałbym o tym. Problem byłby tylko wtedy, gdyby poszedł pieszo. Kurwa. No oczywiście, że mogłem to przewidzieć! Koleś siedział obok, zamiast to jemu podrzucić ten czujnik to go przyczepiłem do auta. A jak on tam pojedzie jakąś taksówką? A jak po niego przyjadą? A jak ma inny samochód? Jaki ja jestem głupi! Moja historia miała się toczyć inaczej, miałem być jak Sherlock! Miało nie być zagadki, której bym nie rozwiązał, a tutaj robię taką wpadkę! Musiałem coś wymyślić i to w błyskawicznym tempie. Miałem jeszcze jeden czujnik. Pozostały mi dwie opcje, jeśli chciałem pojechać do domu po broń. Mogłem albo w jakiś sposób podrzucić mu nadajnik, albo szybko popędzić do mieszkania, wziąć broń i liczyć na cud, że w tym czasie koleś nigdzie nie wyjdzie. Obydwa wyjścia były tak samo do dupy i obydwa opierały się wyłącznie na szczęściu. Wreszcie zdecydowałem co zrobię i napisałem do Marty.
„Muszę go mieć na oku, nie pojadę do domu po broń”
Nie spała, tak jak się spodziewałem, i natychmiast dostałem odpowiedź.
„A po co ci broń?”
„Miałem się przygotować na akcje przecież”
„No ale chyba nie chciałeś strzelać?! Coraz bardziej wydaje mi się, że miałam rację z tym powitaniem J”
Sprawa się rozwiązała. Tylko bym się wygłupił wyskakując z klamką. A jakbym jeszcze przy okazji zgubił tego gościa to już w ogóle byłbym ugotowany. Podrzuciłem małą kamerkę koło drzwi wejściowych. Naszła mnie refleksja kiedy ją montowałem. Zawsze chciałem mieć swój dom, tak jak oni, a przecież gdyby mieszkali w bloku to nie byłbym w stanie podsłuchać rozmów w domu, siedzieć pod ich oknem. Zaczynałem doceniać tę moją kawalerkę na ósmym piętrze. Wróciłem po cichu do samochodu, gdzie miałem jeszcze herbatę w termicznym kubku. Całe szczęście, bo wiosna wiosną, maj majem, ale w nocy tak ciepło nie było. Włączyłem podgląd i odchyliłem sobie fotel. Oczywiście musiało mi się przymknąć oko. Normalnie kładłem się spać koło północy, a była już druga, więc organizm nie wytrzymał. Na szczęście facet jechał własnym samochodem, a przynajmniej ruszał nim z pod domu, i obudził mnie uruchamianym silnikiem.
Jechałem za
nim przez dłuższy czas. Po około czterdziestu minutach jazda dotarliśmy do
Rossoszycy, gdzie, jak kiedyś przeczytałem, było małe lotnisko. Co prawda z
tego co kojarzyłem pas był już nieczynny i stał się częścią drogi krajowej. Miałem
rację, bo przejeżdżaliśmy przez ten odcinek, ale zaraz za nim skręcił w las.
Wjechałem tam ze zgaszonymi światłami, bo o ile jazda za kimś w środku nocy
może być tylko trochę podejrzana, to wjeżdżanie za nim w polną drogę już może
te podejrzenia wzbudzać konkretnie. Passat zaparkował przy pasie wykoszonego
siana. Ja zostawiłem auto trochę dalej i poszedłem tam pieszo, kryjąc się w
przydrożnym rowie. Mój obiekt zbliżył się do awionetki stojącej na początku
prowizorycznego pasa startowego. Zza samolotu wyszedł wysoki, barczysty typ
ubrany na czarno. Twarzy nie widziałem, ale skierowałem w ich stronę mikrofon.
- Wszystko gotowe? - zapytał facet, którego śledziłem.
- Samolot ma pełny bak paliwa, w środku jest torba z paszportem i miejscową walutą - odpowiedział typ. - Wystarczy tylko, że dasz nam resztę dokumentów.
- Dostaniecie, dostaniecie. Nie ma się co martwić. Najpierw pokaż mi tę torbę.
- Nie ufasz nam, Walczak?
A więc mój obiekt nazywał się Walczak. Ciekawe dlaczego nie powiedziała mi o tym wcześniej? Może miał kilka nazwisk i używał ich na zmianę? Nie miałem czasu teraz tego analizować.
- Nie - odparł i nie cofnął się mimo tego, że drab zbliżył się do niego na odległość nieświeżego oddechu.
- Jasne - odstąpił i zajrzał do samolotu. - Vadim, sumka! - po chwili trzymał już w dłoni szarą, sportową torbę.
Wiedziałem, że zaraz coś się wydarzy. Byłem o tym przekonany, a tymczasem nie było Marty. Sprawdziłem czy na pewno włączyłem GPS w tym cudzie techniki. Włączyłem. Więc powinna tutaj być, razem ze śmigłowcami, antyterrorystami, wojskiem czy czym tam jeszcze te tajne służby dysponują. Ale jej nie było! Walczak przeglądał zawartość torby, a ja, nasłuchując, napisałem smsa.
„Gdzie wy jesteście?! Zaraz będzie po wszystkim, nie wiem co robić”
Nie odpisała. Zawsze odpisywała w sekundę, a teraz nie odpisała. W tym czasie Torba została już sprawdzona i Walczak sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki. Wyciągnął coś co w świetle księżyca wyglądało jak płyta. Oczywiście wszystko nagrywałem moimi okularkami, ale nie miałem bladego pojęcia co zrobić. Nie miałem broni, więc wyjście tam byłoby kompletnym szaleństwem. Nie wiedziałem też czego ode mnie oczekiwałaby Marta, w końcu to ona mi zleciła śledzenie tego gościa. Śledzenie, ale czy zatrzymanie w kraju i odebranie dowodów przestępstwa również? Ale z drugiej strony siedzenie w tym rowie i przypatrywanie się temu jak przekazuje tajne dokumenty, bierze kasę i spierdala? Też nie miało sensu.
- Wszystko gotowe? - zapytał facet, którego śledziłem.
- Samolot ma pełny bak paliwa, w środku jest torba z paszportem i miejscową walutą - odpowiedział typ. - Wystarczy tylko, że dasz nam resztę dokumentów.
- Dostaniecie, dostaniecie. Nie ma się co martwić. Najpierw pokaż mi tę torbę.
- Nie ufasz nam, Walczak?
A więc mój obiekt nazywał się Walczak. Ciekawe dlaczego nie powiedziała mi o tym wcześniej? Może miał kilka nazwisk i używał ich na zmianę? Nie miałem czasu teraz tego analizować.
- Nie - odparł i nie cofnął się mimo tego, że drab zbliżył się do niego na odległość nieświeżego oddechu.
- Jasne - odstąpił i zajrzał do samolotu. - Vadim, sumka! - po chwili trzymał już w dłoni szarą, sportową torbę.
Wiedziałem, że zaraz coś się wydarzy. Byłem o tym przekonany, a tymczasem nie było Marty. Sprawdziłem czy na pewno włączyłem GPS w tym cudzie techniki. Włączyłem. Więc powinna tutaj być, razem ze śmigłowcami, antyterrorystami, wojskiem czy czym tam jeszcze te tajne służby dysponują. Ale jej nie było! Walczak przeglądał zawartość torby, a ja, nasłuchując, napisałem smsa.
„Gdzie wy jesteście?! Zaraz będzie po wszystkim, nie wiem co robić”
Nie odpisała. Zawsze odpisywała w sekundę, a teraz nie odpisała. W tym czasie Torba została już sprawdzona i Walczak sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki. Wyciągnął coś co w świetle księżyca wyglądało jak płyta. Oczywiście wszystko nagrywałem moimi okularkami, ale nie miałem bladego pojęcia co zrobić. Nie miałem broni, więc wyjście tam byłoby kompletnym szaleństwem. Nie wiedziałem też czego ode mnie oczekiwałaby Marta, w końcu to ona mi zleciła śledzenie tego gościa. Śledzenie, ale czy zatrzymanie w kraju i odebranie dowodów przestępstwa również? Ale z drugiej strony siedzenie w tym rowie i przypatrywanie się temu jak przekazuje tajne dokumenty, bierze kasę i spierdala? Też nie miało sensu.
Wstałem i
ruszyłem w stronę samolotu dziarskim krokiem. Nie miałem planu, ale musiałem
działać. Kiedy tylko mnie zobaczyli pomachałem do nich i zacząłem mówić dużo
głośniej niż było trzeba.
- Jak się cieszę, że panów tutaj widzę! - widziałem konsternację na ich twarzach. - Samochód mi się zepsuł, a po tej drodze o tej porze nic nie jeździ.
Jaki to był głupi temat żeby rozpocząć rozmowę, ale inny do głowy mi nie wpadł.
- Nie mam pojęcia co się stało, zgasł i nie chce zapalić - ciągnąłem dalej. - Może panowie się znacie na silnikach? A jak nie to chociaż byście mnie poholowali?
Postanowiłem grać na zwłokę, chociaż widziałem, że kolega Walczaka sięgnął już za pasek po broń.
- Jan Miśkiewicz - przedstawiłem się i wyciągnąłem dłoń, ale schowałem ją zaraz, kiedy nie zobaczyłem odpowiedzi. - Stoję tam przy drodze i nie mogę odpalić. Widzę, że panowie tutaj z tym samolotem, to pomyślałem, że może się znacie na mechanice, bo ja to tylko jeżdżę. Nawet żarówki sam nie wymienię. - Plotłem bez sensu głupkowato się uśmiechając. - Gdyby mi panowie zechcieli pomóc, byłbym bardzo wdzięczny. Może popchnąć chociaż?
Chciałem jeszcze coś dodać, ale zobaczyłem tylko pistolet połyskujący w blasku księżyca. Jego lufa była oczywiście skierowana w moją stronę.
- Przepraszam bardzo - zacząłem nieco przestraszony. - Jeśli przeszkadzam to sobie pójdę i nie będę już zawracał głowy, nie trzeba zaraz…
- Zamknij, kurwa, ryj! - ryknął ten bydlak w czerni, a mi jaja wcisnęły się gdzieś za wątrobę.
- Co z nim zrobimy? - zapytał Walczak.
- Vadim się nim zajmie, w tym lesie nikt go nie znajdzie. Dawaj towar i wsiadaj, niczym się nie przejmuj.
- Trzymam za słowo…
- Czy ja kiedyś cię oszukałem, Walczak? - zbir robił się coraz bardziej nerwowy.
- Kurwa twoja mać! Jeszcze mój pesel tutaj wykrzykuj - tym razem to Walczak doskoczył do swojego znajomego.
- Martwy będzie za piętnaście minut, do niczego tego peselu by nie wykorzystał. Dawaj dokumenty i wsiadaj do samolotu!
- Nie odlecę póki go nie zlikwidujesz - spojrzał na mnie i wcale nie było to spojrzenie wesołego wujka.
- Niech ci będzie… - facet w czarnym znowu zajrzał do samolotu. - Vadim, dawaj.
Pogadali chwilę i Vadim wysiadł z maszyny. Zaraz do głowy przyszedł mi film „Rocky IV” i Ivan Drago grany przez młodego Dolpha Lundgrena. Z samolotu wysiadł chłop wielki jak olbrzym, z twarzą tak zaciętą, że przeszły mnie ciarki. Nawet blond włosy nie rozjaśniały jego oblicza. Stanął obok mnie i złapał mnie za kark stalowym chwytem. Albo kanapki, które jadłem niedawno usilnie starały się ze mnie wyjść, albo to ten uchwyt po radzieckim koksie wyciskał ze mnie zawartość układu pokarmowego… Bezpardonowo zaczął mnie ciągnąć w stronę lasu, ale po kilkunastu metrach zatrzymał się nagle. Wokół rozbłysły światła reflektorów. Były tak jasne, że sam straciłem wzrok na kilka chwil. Usłyszałem śmigłowiec, jakieś strzały, jakieś krzyki. Potem upadłem na ziemię, a do gruntu przyparło mnie kolano antyterrorysty. Przez parę chwil widziałem tylko równo ścięte siano. Każda próba ruchu, czy nawet odezwania się, kończyła się mocniejszym dociśnięciem do ziemi, a nawet szturchnięciem kolbą karabinu w plecy. Po kilku minutach światła zgasły, śmigłowiec odleciał i ciężar znajdujący się na moich plecach zniknął tak szybko jak się pojawił.
- Jak się cieszę, że panów tutaj widzę! - widziałem konsternację na ich twarzach. - Samochód mi się zepsuł, a po tej drodze o tej porze nic nie jeździ.
Jaki to był głupi temat żeby rozpocząć rozmowę, ale inny do głowy mi nie wpadł.
- Nie mam pojęcia co się stało, zgasł i nie chce zapalić - ciągnąłem dalej. - Może panowie się znacie na silnikach? A jak nie to chociaż byście mnie poholowali?
Postanowiłem grać na zwłokę, chociaż widziałem, że kolega Walczaka sięgnął już za pasek po broń.
- Jan Miśkiewicz - przedstawiłem się i wyciągnąłem dłoń, ale schowałem ją zaraz, kiedy nie zobaczyłem odpowiedzi. - Stoję tam przy drodze i nie mogę odpalić. Widzę, że panowie tutaj z tym samolotem, to pomyślałem, że może się znacie na mechanice, bo ja to tylko jeżdżę. Nawet żarówki sam nie wymienię. - Plotłem bez sensu głupkowato się uśmiechając. - Gdyby mi panowie zechcieli pomóc, byłbym bardzo wdzięczny. Może popchnąć chociaż?
Chciałem jeszcze coś dodać, ale zobaczyłem tylko pistolet połyskujący w blasku księżyca. Jego lufa była oczywiście skierowana w moją stronę.
- Przepraszam bardzo - zacząłem nieco przestraszony. - Jeśli przeszkadzam to sobie pójdę i nie będę już zawracał głowy, nie trzeba zaraz…
- Zamknij, kurwa, ryj! - ryknął ten bydlak w czerni, a mi jaja wcisnęły się gdzieś za wątrobę.
- Co z nim zrobimy? - zapytał Walczak.
- Vadim się nim zajmie, w tym lesie nikt go nie znajdzie. Dawaj towar i wsiadaj, niczym się nie przejmuj.
- Trzymam za słowo…
- Czy ja kiedyś cię oszukałem, Walczak? - zbir robił się coraz bardziej nerwowy.
- Kurwa twoja mać! Jeszcze mój pesel tutaj wykrzykuj - tym razem to Walczak doskoczył do swojego znajomego.
- Martwy będzie za piętnaście minut, do niczego tego peselu by nie wykorzystał. Dawaj dokumenty i wsiadaj do samolotu!
- Nie odlecę póki go nie zlikwidujesz - spojrzał na mnie i wcale nie było to spojrzenie wesołego wujka.
- Niech ci będzie… - facet w czarnym znowu zajrzał do samolotu. - Vadim, dawaj.
Pogadali chwilę i Vadim wysiadł z maszyny. Zaraz do głowy przyszedł mi film „Rocky IV” i Ivan Drago grany przez młodego Dolpha Lundgrena. Z samolotu wysiadł chłop wielki jak olbrzym, z twarzą tak zaciętą, że przeszły mnie ciarki. Nawet blond włosy nie rozjaśniały jego oblicza. Stanął obok mnie i złapał mnie za kark stalowym chwytem. Albo kanapki, które jadłem niedawno usilnie starały się ze mnie wyjść, albo to ten uchwyt po radzieckim koksie wyciskał ze mnie zawartość układu pokarmowego… Bezpardonowo zaczął mnie ciągnąć w stronę lasu, ale po kilkunastu metrach zatrzymał się nagle. Wokół rozbłysły światła reflektorów. Były tak jasne, że sam straciłem wzrok na kilka chwil. Usłyszałem śmigłowiec, jakieś strzały, jakieś krzyki. Potem upadłem na ziemię, a do gruntu przyparło mnie kolano antyterrorysty. Przez parę chwil widziałem tylko równo ścięte siano. Każda próba ruchu, czy nawet odezwania się, kończyła się mocniejszym dociśnięciem do ziemi, a nawet szturchnięciem kolbą karabinu w plecy. Po kilku minutach światła zgasły, śmigłowiec odleciał i ciężar znajdujący się na moich plecach zniknął tak szybko jak się pojawił.
- Wstawaj, bo wilka złapiesz od
leżenia na tej trawie - usłyszałem radosny głos Marty.
- Czy ty zawsze musisz mnie witać jakimś żartem? - zapytałem podnosząc się.
- Nie bądź taki poważny, panie detektywie. Powinieneś być radosny jak skowronek, bo rozwiązałeś sprawę.
- Właściwie to nic nie rozwiązałem. Dałaś mi wszystko na tacy, ja byłem tylko psem tropiącym.
- To prawda, że nie musiałeś za dużo szukać w tym przypadku, ale na końcu wykazałeś się sporą odwagą i zadziałałeś tak jak trzeba.
- A właśnie! - podniosłem głos. - Dlaczego mi nie odpisałaś? I gdzie wy do cholery byliście tak długo?
- Wolałam nie odpisywać, bo nie wiedziałam czy wyłączyłeś dźwięk, a my czekaliśmy aż wszystko będzie jasne i aż przyjdzie odpowiednia chwila - uśmiechnęła się.
- To znaczy, aż wielki drab złapie mnie za kark i zawlecze do lasu?
- Nie, aż Walczak wyciągnie z kieszeni dokumenty, które miał przekazać i wymieni je na torbę z kasą i paszportem. Nie widziałeś już tego do końca, bo wspomniany drab ciągnął cię w las - dalej była wesoła, a mnie do śmiechu jakoś nie było.
- Rozumiem, że sprawa załatwiona?
- Tak - podeszła bliżej. - Ja jestem bezpieczna i będę pracować dalej, a co się stanie z nim to już nie jest informacja dla ciebie.
- Nie wnikam - odparłem. - Cieszę się, że mogłem pomóc.
- Bardzo pomogłeś, a w związku z tym ja wywiążę się z mojej obietnicy i będę pomagać tobie.
- Zobaczymy czy będą kolejne zlecenia. Nie jestem jeszcze tego pewien.
- Będą - objęła mnie w pasie jedną ręką i poprowadziła w stronę samochodu. - Mam nadzieję, że będą i że będę trudne i będzie ich dużo i się wykażesz wszystkim co potrafisz. Przelew już wysłałam. Będziesz zadowolony. A teraz jadę napisać raport, a jakby ktoś pytał to nie znamy się, nie było cię tutaj i nie wiesz co się wydarzyło.
- Oczywiście.
- Czy ty zawsze musisz mnie witać jakimś żartem? - zapytałem podnosząc się.
- Nie bądź taki poważny, panie detektywie. Powinieneś być radosny jak skowronek, bo rozwiązałeś sprawę.
- Właściwie to nic nie rozwiązałem. Dałaś mi wszystko na tacy, ja byłem tylko psem tropiącym.
- To prawda, że nie musiałeś za dużo szukać w tym przypadku, ale na końcu wykazałeś się sporą odwagą i zadziałałeś tak jak trzeba.
- A właśnie! - podniosłem głos. - Dlaczego mi nie odpisałaś? I gdzie wy do cholery byliście tak długo?
- Wolałam nie odpisywać, bo nie wiedziałam czy wyłączyłeś dźwięk, a my czekaliśmy aż wszystko będzie jasne i aż przyjdzie odpowiednia chwila - uśmiechnęła się.
- To znaczy, aż wielki drab złapie mnie za kark i zawlecze do lasu?
- Nie, aż Walczak wyciągnie z kieszeni dokumenty, które miał przekazać i wymieni je na torbę z kasą i paszportem. Nie widziałeś już tego do końca, bo wspomniany drab ciągnął cię w las - dalej była wesoła, a mnie do śmiechu jakoś nie było.
- Rozumiem, że sprawa załatwiona?
- Tak - podeszła bliżej. - Ja jestem bezpieczna i będę pracować dalej, a co się stanie z nim to już nie jest informacja dla ciebie.
- Nie wnikam - odparłem. - Cieszę się, że mogłem pomóc.
- Bardzo pomogłeś, a w związku z tym ja wywiążę się z mojej obietnicy i będę pomagać tobie.
- Zobaczymy czy będą kolejne zlecenia. Nie jestem jeszcze tego pewien.
- Będą - objęła mnie w pasie jedną ręką i poprowadziła w stronę samochodu. - Mam nadzieję, że będą i że będę trudne i będzie ich dużo i się wykażesz wszystkim co potrafisz. Przelew już wysłałam. Będziesz zadowolony. A teraz jadę napisać raport, a jakby ktoś pytał to nie znamy się, nie było cię tutaj i nie wiesz co się wydarzyło.
- Oczywiście.
Pożegnaliśmy się, a ja wsiadłem do
swojego samochodu i pojechałem do mieszkania. Dotarłem tam błyskawicznie, bo
noga, drgająca ze strachu, wciskała pedał gazu do oporu. Ledwo wszedłem za próg,
a już leżałem w łóżku. Zdążyłem się tylko w biegu rozebrać zostawiając w
przedpokoju bocianie gniazdo. Przytknięcie głowy do poduszki było tej nocy równoznaczne
z zaśnięciem. Okazało się, że praca detektywa nie wygląda tak pięknie i
rzeczywiście nie brakuje w niej stresu i zmęczenia.
Link do części trzeciej KLIKNIJ!
Link do części trzeciej KLIKNIJ!
Czytajcie "Przywróconego" (Goneta.net/Przywrócony_Zenit
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Podyskutujmy w komentarzach!